Panzerjäger – niemieckie jednostki przeciwpancerne – należały do najbardziej nowatorskich, a przy tym stosunkowo mniej znanych formacji wojskowych z lat II wojny światowej. Wkrótce po tym, jak podczas I wojny światowej Brytyjczycy użyli czołgów, armia niemiecka zrozumiała pilną potrzebę opracowania taktyki walki z tym nowym zagrożeniem. W latach międzywojennych przystąpiono do produkcji dział przeciwczołgowych (Panzerabwehrkanone) oraz szkolenia specjalnych oddziałów przeciwpancernych (Panzerjägertruppe). Jednostki te zazwyczaj wspierały piechotę, zwalczając nieprzyjacielskie czołgi i koncentrując na nich ogień, a holowane i samobieżne działa przeciwpancerne można było błyskawicznie przerzucać na zagrożone odcinki frontu. W niniejszej książce, będącej pierwszą częścią dwutomowego cyklu, Thomas Anderson opisuje szereg typów niemieckiej broni przeciwpancernej, wskazując na ich zalety i niedostatki oraz przedstawiając proces doskonalenia taktyki i sprzętu jednostek...